Dat lied van Leen Jongewaard past bijna bij een opa. Ik heb mijn opa Buggenum nooit gekend. Opa Roggel wel. Een rustige, brave man. Hij schold niet en was altijd vriendelijk. Een echt fijne Opa!Ik herinner me 2 dingen van hem.
.
Hij was eens op weg naar de markt in Weert. Met eieren en kippen, zo vertelde hij. De reis met paard en wagen verliep goed, via Heytse en Leivere naar Weert. De handel op de markt ging prima. Alles werd verkocht. In een cafeetje op de markt dronk hij nog een biertje en rustig begon hij aan de terugreis. Na een uurtje of 4 uur rijden, kwam hij weer in Roggel aan. Oma stond hem al op te wachten. Het was heel goed gegaan en hij had veel geld verdiend. Hij keek om. Achter op de kar was het zakje met geld verdwenen. Verloren!!Opa draaide de kar om en reed terug richting Weert. Op de Houtsberg in Nederweert aangekomen, zag hij het zakje naast de weg staan. Noe witse auch wie druk ut toen waas!, was zijn commentaar.
.
De beroerte.
In de late 50-er jaren was opa Roggel op de Walk op bezoek. Wij, Pap, mam, opa en ik zaten op het stuupke koffie te drinken. Er werd over de zaak gepraat en opa vertelde over vroeger. Plotseling voelde opa zich niet goed. Hij moest overgeven en wankelde op zijn benen. Pap besloot ome Piet te bellen, die had een auto en die kon hem wel naar huis brengen. Gebeld naar de Laak in Roggel. Geen gehoor. Wat te doen?Pak je fiets, zei Pap tegen mij, dan zet ik opa achterop en jij brengt hem naar Roggel. Een kwartiertje fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Opa achterop met de armen op mijn middel. Goed recht blijven zitten, zei pap nog tegen zijn vader. Het ritje duurde bijna een half uur, omdat hij zich niet rechtop kon houden. Ik was blij dat ik hem kon afleveren bij Oma, maar - zonger tuup oppe sjoon- hij had onderweg de hele tijd zijn voeten over de weg gesleept.De dokter constateerde later een beroerte. Ik weet niet meer hoe het verder is afgelopen. Hij heeft, volgens mij, ook nog in Weert in het ziekenhuis gelegen.
..
Har
