Maar gold dat ook voor ons Mam?
Mam zag op de markt een pracht van een theepot staan. Het was een juweeltje om te zien. Ze bekeek hem eerst van alle kanten en vroeg aan de marktkoopman wat deze toch moest kosten. Voor twee gulden en vijftig cent mag je hem mee nemen, zei deze. Nou dat liet ze zich dus geen twee keer zeggen en zei tegen de man: inpakken graag, ik wil hem hebben.
Mam zag op de markt een pracht van een theepot staan. Het was een juweeltje om te zien. Ze bekeek hem eerst van alle kanten en vroeg aan de marktkoopman wat deze toch moest kosten. Voor twee gulden en vijftig cent mag je hem mee nemen, zei deze. Nou dat liet ze zich dus geen twee keer zeggen en zei tegen de man: inpakken graag, ik wil hem hebben.
Dezelfde avond kreeg ze bezoek van een aantal dames die wel trek hadden in een kopje thee. Ha, dacht ze bij zichzelf, nu kan ik fijn mijn nieuwe theepot showen.
En even later was de thee gereed en wilde deze gaan inschenken. Maar tot haar grote verbazing lukte dat niet. Ze kreeg al een stil vermoeden. Zou er toch iets mis zijn met die pot? Was die daarom zo goedkoop?
Terwijl de dames druk aan het praten waren, maakte zij zich snel naar de keuken en bekeek die pot nog een keer heel goed. En jawel hoor, precies wat ze dacht: er zaten geen gaten aan de binnenkant van de tuit, dus het moet een miskoop zijn. Daar stond ze met haar goed gedrag, wel thee in de pot maar nog lang geen thee in het kopje.
Toch, gaf ze het nog niet op. Ze pakte een hamer en een spijker en probeerde heel voorzichtig tegen de voorgevormde gaten aan binnenkant van de tuit te tikken. Dit bleek geen goed idee, de tuit brak van de kan en -thee drinken- konden ze die avond vergeten.
Van armoede zijn ze toen maar op koffie overgegaan, maar hebben hier wel hartelijk om moeten lachen. Dit was het eerste maar tevens laatste bezoek van ons Mam aan de markt om een theepot te kopen.
.
Riny
